Getrouwd, vader van twee kinderen, baasje van twee Labradors en tot voor enkele jaren passief sporter bij dansvoorstellingen van mijn dochter en voetbalwedstrijden van mijn zoon. In een gekke bui (iets met 50) heb ik een paar jaar geleden de hardloopschoenen aangetrokken. Na zo’n 25 jaar niet sporten, is regelmatig gaan hardlopen een hele uitdaging. Maar het hardloopvirus sloeg op me over. Ik heb onlangs mijn eerste 10-kilometer wedstrijd gelopen, wat duidelijk naar meer smaakt. Misschien ooit eens de Roparun lopen? Wie weet, het is wel een hele uitdaging. Na de kennismaking met de Roparun in 2016 als navigator, is het plan om dit jaar als fietser mee te gaan. Een stapje dichter bij de hardlopers, een stapje dichter bij mijn eigen deelname als hardloper. En dan ineens lopen dingen anders dan je zou willen…
Een fysieke tegenvaller gooit roet in het eten, voorlopig niet hardlopen of fietsen. Dus ook niet mee als fietser tijdens de Roparun… Balen! Als ik na de eerste teleurstelling alles een beetje probeer te relativeren, dan besef ik dat het veel erger kan. Wanneer je de diagnose kanker krijgt, lopen dingen ineens ook heel anders dan je zou willen. Wat je dan allemaal voor je kiezen krijgt en niet meer kunt, dat is toch veel erger? Dan ben je blij dat je leed enigszins verzacht kan worden met bijvoorbeeld iets ‘simpels’ als een pruik of een weekje er tussenuit met je gezin. Palliatieve zorg is zó belangrijk! Daarom is het zo fijn dat de stichting Roparun zich hier voor inzet. Ik heb besloten alles op alles te zetten om in 2017 gewoon deel uit te maken van dit geweldige team en evenement. Niet, zoals gepland, als fietser, maar in de catering. Dan loopt het maar even niet zoals ik zou willen, maar ik steun de stichting Roparun en daarmee de palliatieve zorg voor mensen met kanker!
Help mij en ons team mee dit goede doel te steunen. Klik hier om de mogelijkheden te bekijken en uw steun te geven.
Bij voorbaat dank,
Ton van der Meijden
Geef een reactie